25 maja 1887

W rodzinie Grazia Forgione i Marii Giuseppy (Peppy), z domu Di Nunzio, jako drugi syn urodził się Francesco Forgione

26 maja 1887

Francesco został ochrzczony w kościele Świętej Anny

1897

Francesco Forgione w wieku 10 lat przyjmuje w swojej rodzinnej parafii I Komunię Świętą

27 września 1899

Otrzymał bierzmowanie z rąk abpa Donata Marii Dell’Olio z Benewentu

6 stycznia 1903

Rozpoczął nowicjat w klasztorze kapucynów w Morcone

22 stycznia 1903

Otrzymał habit (obłóczyny) i imię zakonne Pio (Pius) z Pietrelciny

22 stycznia 1904

Złożył śluby pierwsze czasowe śluby zakonne w Morcone, a następnie został skierowany do klasztoru w Sant’Elia a Pianisi, aby podjąć studia filozoficzne, następnie do Montefusco, studiować teologię

październik 1905

Zostaje przeniesiony do klasztoru w San Marco la Catola na studium filozofii

kwiecień 1906

Powrócił do klasztoru w Sant’Elia a Pianisi

27 stycznia 1907

Złożył śluby wieczyste

9 października 1907

Przybył do San Marco la Catola, by złożyć egzaminy z filozofii; skierowany na studia teologiczne do Serracapriola

19 grudnia 1908

Podczas kontynuowania studiów teologicznych w Montefusco, udał się do Benewentu, gdzie przyjął święcenia niższe, a dwa dni później subdiakonat

19 grudnia 1908

Otrzymał święcenia subdiakonatu

maj 1909
Ze względu na zły stan zdrowia wyjechał do Pietrelciny
18 lipca 1909

W klasztorze w Morcone otrzymał święcenia diakonatu

10 sierpnia 1910

W katedrze w Benewencie, z rąk abpa Paola Schinosiego, otrzymał święcenia kapłańskie

14 sierpnia 1910

Oprawił w Pietrelcinie Mszę Świętą prymicyjną

1911 – 1916

Ojciec Pio ze względu na zły stan zdrowia zostaje wyłany do Pietrelciny

1915 – 1918

Kilkakrotnie powoływany i odwoływany ze służby wojskowej ze względu na zły stan zdrowia

8 września 1911

Poinformował swojego kierownika duchowego o. Benedykta z San Marco in Lamis o posiadaniu „od prawie roku niewidzialnych stygmatów”

październik 1911

Przeniesiony do klasztoru w Venafro; oddany pod opiekę medyczną lekarzom z Neapolu

7 grudnia 1911

Z powodu złego stanu zdrowia wyjechał do Pietrelciny

10 października 1915

Wyjawił kierownikowi duchowemu, że od lat doznawał ukoronowania koroną cierniową i biczowania

6 listopada 1915

Powołany do służby wojskowej i skierowany (6 grudnia 1915) do kompanii sanitarnej w Neapolu

grudzień 1915

Ze względu na zły stan zdrowia urlopowany ze służby wojskowej; udał się do Pietrelciny

17 lutego 1916

Skierowany przez przełożonych zakonnych do klasztoru Sant’Anna w Foggii

28 lipca 1916

Przybył do San Giovani Rotondo, gdzie pełni obowiązki kierownika duchowego chłopców przygotowujących się do stanu duchownego

4 września 1916

Otrzymał pozwolenie na tymczasowy pobyt w San Giovanni Rotondo

18 grudnia 1916

Przybył do Neapolu jako poborowy, ale z powodu złego stanu zdrowia został odesłany do klasztoru

16 maja 1917

Udał się do Rzymu ze swoją siostrą Graziellą, która wstąpiła do Zakonu św. Brygidy

19 sierpnia 1917

Wyjechał do Neapolu

5 listopada 1917

Zwolniony czasowo ze służby wojskowej we względu na zły stan zdrowia

12 listopada 1917

Powrócił do klasztoru w San Giovanni Rotondo

5 marca 1918

Rozpoczął na nowo służbę wojskową w Neapolu

16 marca 1918

Uznany za niezdolnego do służby wojskowej powrócił do San Giovanni Rotondo

5 -7 sierpnia 1918

Transwerberacja

20 września 1918

Klęcząc przed wizerunkiem Ukrzyżowanego w kościele Matki Bożej Łaskawej w San Giovani Rotondo O. Pio otrzymał stygmaty – pięć ran Chrystusa

15 maja 1919

Badania stygmatów, które przeprowadził prof. Luigi Romanenelli

26 lipca 1919

Kolejne badania lekarskie, które prowadził prof. Amico Bignami, ordynator Patologii Medycznej na Uniwersytecie Rzymskim

9 października 1919

Szczegółowe badania Ojca Pio, które prowadził, z polecenia władz zakonnych, dr Giorgio Festa

15 lipca 1920

Wizyta lekarska dra Giorgia Festy i dra Luigiego Romanellego

2 czerwca 1922

Do klasztoru nadszedł nakaz Świętego Oficjum „poddania obserwacji” Ojca Pi

31 maja 1923

Dekret Świętego Oficjum orzekający „brak stwierdzenia nadprzyrodzoności faktów przypisywanych Ojcu Pio”

17 czerwca 1923

Zakaz publicznego odprawiania Mszy Świętej oraz prowadzenia korespondencji samodzielnej, jak i za pośrednictwem innych osób – wydany przez Kongregację Świętego Oficjum

25/26 czerwca 1923[1]

Protest wiernych przeciw zakazom nałożonym na Ojca Pio

26 czerwca 1923
Za zgodą władz kościelnych powrócił do odprawiania Mszy Świętej w kościele klasztornym

3 stycznia 1929

Będąc w odwiedzinach u Ojca Pio umiera Giuseppa Forgione, jego matka.

styczeń 1925

Otworzył w San Giovanni Rotondo szpital pw. św. Franciszka z Asyżu

23 maja 1931/9 czerwca 1931[2]

Nakaz Stolicy Apostolskiej o zawieszeniu w czynnościach kapłańskich Ojca Pio, z wyjątkiem prywatnie odprawianej Mszy Świętej

15/16 lipca 1933[3]

Przywrócenie prawa publicznego odprawiania Mszy Świętej

25 marca 1934

Przywrócenie prawa spowiadania mężczyzn

12 maja 1934

Przywrócenie prawa spowiadania kobiet

9 stycznia 1940

Spotkał się  z duchowymi dziećmi inicjujące powstanie Domu Ulgi w Cierpieniu

16 maja 1947

Poświęcił kamień węgielny pod budowę Domu Ulgi w Cierpieniu

1949/1950

W odpowiedzi na apel Piusa XII o modlitwę Ojciec Pio założył Grupy Modlitwy, są to zrzeszenia wiernych, modlących się wraz z ich założycielem w intencjach Kościoła

5 maja 1956

Otworzył Dom Ulgi w Cierpieniu, w obecności władz kościelnych i państwowych oraz około 15 tysięcy wiernych

4 kwietnia 1957

Papież Pius XII mianował go dożywotnim dyrektorem Trzeciego Zakonu św. Franciszka „Matki Bożej Łaskawej” oraz nadał mu przywilej osobistego prowadzenia Domu Ulgi w Cierpieniu

6 sierpnia 1959

Cudowne uzdrowienie Ojca Pio podczas peregrynacji figury Matki Bożej Fatimskiej w San Giovanni Rotondo

11 maja 1964

Uczynił Stolicę Apostolską jedyną spadkobierczynią wszelkich swoich dóbr

20 września 1968

Ojciec Pio odprawił swoją ostatnią w życiu mszę o godzinie 5 rano

23 września 1968

Odszedł  o godz. 2.30

26 września 1968

Pogrzeb Ojca Pio, w którym uczestniczyło ponad sto tysięcy osób

4 października 1969

Postulator  generalny zakonu kapucynów, o. Bernardino da Siena złożył na ręce bpa Amica Cuniala, administratora apostolskiego z Manfredonii prośbę o wszczęcie procesu beatyfikacyjnego i kanonizacyjnego Ojca Pio (została przyjęta 23 października 1969)

16 stycznia 1973

Abp V. Vailati z Manfredonii przekazał Kongregacji do Spraw Świętych dokumentację wymaganą do nihil obstat i wprowadzającą do procesu informacyjnego o wyniesienie na ołtarze Ojca Pio

20 marca 1983

Otwarcie w San Giovanni Rotondo procesu kanonizacyjnego nad życiem i cnotami Sługi Bożego Ojca Pio

21 stycznia 1990

Zakończenie diecezjalnego procesu kanonizacyjnego; podczas trwającego 7 lat procesu przesłuchano 73 świadków oraz zgromadzono dokumenty (104 tomy) o życiu i dziełach Ojca Pio

1-6 listopada 1995

Cudowne uzdrowienie Consiglii De Martino z Salerno przez wstawiennictwo Ojca Pio

21 grudnia 1998

Jan Paweł II podpisał dokument potwierdzający cudowne uzdrowienie Consiglii De Martino i wyznaczył datę beatyfikacji

2 maja 1999

Beatyfikacja Ojca Pio

20 grudnia 2001

Zatwierdzenie cudu uzdrowienia Mattea Collela przez wstawiennictwo Ojca Pio podczas posiedzenia Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych

16 czerwca 2002

Kanonizacja Ojca Pio

 

[1] Data 25 czerwca pochodzi ze strony internetowej https://www.kapucyni.pl/czytelnia/kapucyni/ojciec-pio-artykuy/1329-kalendarium-ojca-pio

Data 26 czerwca natomiast ma swoje źródło w książce Ojciec Pio. Osoobowość i posługa w relacjach współczesnych, oprac. Irena Burchacka, Wyd. Novum, Warszawa 1986

[2] Data 23 maja pochodzi ze strony internetowej https://www.kapucyni.pl/czytelnia/kapucyni/ojciec-pio-artykuy/1329-kalendarium-ojca-pio

Data 9 czerwca natomiast ma swoje źródło w książce Ojciec Pio. Osoobowość i posługa w relacjach współczesnych, oprac. Irena Burchacka, Wyd. Novum, Warszawa 1986

[3]Data 16 lipca pochodzi ze strony internetowej https://www.kapucyni.pl/czytelnia/kapucyni/ojciec-pio-artykuy/1329-kalendarium-ojca-pio

Data 15 lipca natomiast ma swoje źródło w książce Ojciec Pio. Osoobowość i posługa w relacjach współczesnych, oprac. Irena Burchacka, Wyd. Novum, Warszawa 1986